Meşəyə girmişik. Düşmən olduğumuz yerə minaatanlarla atəş açır. Heç kim olduğu yerdən tərpənmir. Amma qismət deyilən bir şey var. Əgər bəxtin yoxdursa, mərmi düz yanına düşəcək. Xoşbəxtlikdən orada şəhid və yaralanan olmadı. Həmin vaxt qərargah rəisimiz dərhal düzülməyimiz üçün əmr verdi. Daha da irəli gedəcəkdik. Od-alovun içinə girəcək, müharibənin ən qəddar üzüylə yaxından tanış olacaqdıq. 

 

Hərəkət başladı. Əlli metr irəliləmişdik ki, minaatan mərmisi arxamızdakı bulağın yanına düşdü. Bu zərbədə Maddi Texniki Təminat bölüyünün iki əsgəri şəhid oldu. Onlar taborumuzun ilk şəhidləri idilər. Canımı vahimə bürüdü. Hər an tikə-tikə olacağımı düşünür, mərminin qorxulu vıyıltısınıeşidəndə dərhal yerə uzanaraq sipər alırıq. Bir anlıq başımı qaldırıb Şuşanın yalçın qayalarına baxıram. Ora eyni anda iki-üç mərmi düşür. Təsir gücündən qayalıqdan daş parçaları qopub tökülür. İndi dərk edirəm ki, bəli, mən əsl müharibənin içindəyəm. Bundan o tərəfə heç nə yoxdur. 

 

Durub yenidən irəliləyirik. Açıqlıqdan iki təpənin arasına daxil oluruq. Asfalt yolun sağ tərəfində erməni əsgərlərin cəsədləri sıralanıb. Nədənsə, onların donmuş vəziyyətdə “əl-ələ” uzandıqlarını düşünürəm. Cəsədlərə soyuqdan şeh düşüb, saçları qırov bağlayıb. Meyitlərin bir addımlığından keçirəm. Dilimin altında "Sizin payınız elə bu idi", - deyə-deyə gedirəm. Daxilimdə xof var. Hər an bizim də bu cəsədlərdən birinə çevrilə biləcəyimizi dərk edirəm. Kölgəlikdən günəşli əraziyə daxil oluruq. Buradakı erməni meyitləri kəsif qoxu verir. Bu elə bir qoxudur ki, insanın ürəyini ağzına gətirir. Qolumu burun dəliklərimə sədd kimi çəkib yeriyirəm. Və birdən…

 

Onlar bizi güllələrlə "salamlayırlar". Başımızın üzərində gizlənib pusqu quran üç-dörd düşmən əsgəri bizi avtomat və pulemyotlardan atəşə tutur. Biz təpənin ermənilərlə dolu olduğunu zənn edirik. "Bismillah", - deyib mən də onlar olan istiqamətə atəş açıram. Döyüş yoldaşım snayperlə ermənilərdən birini alnından vurur. Sevincək "vurdum, vurdum", - deyə qışqırır. Qısa müddətə bu pusqudan sağ çıxırıq. Düşmən qorxuya düşərək həmin mövqedən geri çəkildi.

 

Onlar Xankəndi tərəfə yol alanda biz irəliləyirik. Təxminən iki yüz metr qarşıda, təpənin başında lüləsi bizə tuşlanmış tank görürəm. Yox, bu tank bizə atəş açmayacaq. Çünki "cansız"dır, maketdir. Bu tankı internetdə çox görmüşəm.

 

Bu, o tankdır ki, 1992-ci ildə Xankəndidən Şuşaya hücum edilərkən üzərində düşmənin döyüş bayrağını gətirirdi. Qaqik Avşaryanın sürücüsü olduğu bu "T-72"ni Milli Qəhrəmanımız Albert Aqarunov elə həmin model tankdan açdığı bir sərrast atəşlə məhv etmişdi. Həmin vaxtdan bu tank ermənilərin ziyarətgah yeridir. Hər il mayın 8-də düşmən ölkənin prezidenti həmin tankın dayandığı memorial kompleksi ziyarət edir, üzərinə gül dəstələri düzürdü. Hikkələrindən tankı elə lüləsi Şuşaya tuşlanmış vəziyyətdə vurulduğu yerdə "əbədiləşdirmişdilər".  Bu tankı görəndə qeyri-ixtiyari qışqırmağa başlayıram.  Albert Aqarunovun xatirəsinə açdığım Feysbuk səhifəmdə bu məlumatı bir neçə dəfə paylaşmışdım. Qismətə bax ki, həmin tankı bu dəfə monitor arxasından yox, lap yaxından görürəm. Tam ora çatanda minaatan mərmisi qorxunc səslə yanımıza düşdü. Bir neçə döyüşçümüz aldığı ağır qəlpə yaralarından şəhid oldu. Döyüş yoldaşlarımdan biri isə ağ divarın yanında çökülü halda dayanıb. Səsində güldüyünü zənn edirəm.  Özümə də qəribə gəlir ki, bu, niyə belə edir?! Məgər gülmək vaxtıdır? Yaxınlaşdıqca yanıldığımın fərqinə varıram. 

 

Həmin döyüş yoldaşımın beş metrliyinə çatanda onun hönkürtü ilə ağladığını sezdim. Ən yaxın dostu gözlərinin qabağında şəhid olmuşdu. İlahi, bu nədir axı? Ömrümdən ömür, canımdan can gedir. Çarəsiz halda ona baxa-baxa irəli gedirəm. Birdən havadan uğultu eşidilir. Sanki quduz it ulayır. Bu, elə quduzlaşmış ermənilərin Xankəndi şəhərində yerləşən hərbi hissəyə verdiyi həyəcan siqnalının uğultusu idi. Bizim mövqedə olduğumuzdan xəbərdardırlar. Həmin siqnalın ardınca düşmən zirehli texnikalar və piyada qoşunla üstümüzə gəlir. Uzaqdan müşahidə edəndə onları yuvadan çıxıb ətrafa daraşan qarışqalara bənzədirəm.